Strona:Janusz Korczak - Ludzie są dobrzy.djvu/09

 — Będziesz siedziała na osiołku, jak chłopiec. Dziewczynki w spodniach chodzą w Palestynie.
 — Wiem. Widziałam na obrazku.
 — Białe kurki będziesz karmiła. Zrobię ci latawca na długim sznurku; wysoko puścisz go z wiatrem.
 — Winogrona będę zrywała. Są tam chaluce, szomrzy i prorocy.
 — Dziadzio mówił ci o prorokach?
 — Mówił. Sama też rozumiem.
 — A kto to są prorocy, jeżeli rozumiesz?
 — Prorok wszystko może i wie, co będzie. Ja też wiem.
 — Powiedz, bo i ja chcę wiedzieć.
 — Wiem, że będziesz zdrów i będziesz pracował w polu.
 Zaczęła się śmiać, żeby tatusiowi i mamie było wesoło. Ale weszła pani w białym fartuchu, spędziła ją z łóżka i nawet gniewała się. A tatuś mówi:
 — Tak, tak. Zejdź. Nie można. Pani ma słuszność.
 Potem pożegnały się i wyszły z białego domu do bramy w tym lesie. A tatuś oparł się o okno, wychylił się, kłaniał się ręką i zawołał zdaleka: „szalom“. A mama nic, tylko prędko wyszły za ogrodzenie. I to był ostatni już raz.
 Potem mieszkała u cioci.
 Ciocia dobra była, ale ten chłopczyk, ten ku-