Strona:Janusz Korczak - Ludzie są dobrzy.djvu/23

zostawić. Powiedział tak samo: „trudno, każdemu może się zdarzyć“.
 — Nie mówiłaś mi, że zrywałaś oliwki.
 — Zapomniałam. Tak wiele się tu robi i tyle nowego. Nie dziś, to jutro powiem. Nie gniewasz się?
 — Cóż znowu. Przeciwnie: cieszy mnie, że radzisz sobie sama. Bo i ja mam ci coś do powiedzenia.
 — Coś wesołego?
 — Ani wesołe, ani smutne. Tylko, że chcę wyjechać.
 — Co? Z Palestyny wyjechać?
 — Ależ nie. Może do miasta, może tu niedaleko na wieś.
 — A ja?
 — Ty zostaniesz.
 — Nie chcę. Nie zostanę bez ciebie. I ty mówisz, że to ani wesołe, ani smutne? To bardzo smutne. Okropne.
 — Bądź rozumna. Przecież mało jesteśmy razem. Tylko krótko wieczorem.
 — Ale ja cały dzień długo wiem, że ciebie wieczorem zobaczę. Wiem, że jesteś blisko, wiem, co robisz. A kiedy słońce zbliża się do góry, wiem, że zaraz już będziemy razem. Tam wtedy cały dzień byłyśmy razem, a tu ta na schodku godzina jest jak cały dzień. Co będę robiła sama?
 Chce nie płakać. Udało się.