Strona:Janusz Korczak - Ludzie są dobrzy.djvu/27

 W sobotę mama przysłała kartkę, że nie może przyjechać, ale na przyszły tydzień napewno. Smutna była wizyta mamy.
 Czeka długo na drodze, a mamy nie ma i nie ma. Może znów nie przyjdzie? A ona musi iść do dzieci. Obiecała, — też pewnie się niecierpliwią.
 Poszła do dzieci. Biegnie, żeby nie spóźnić się. Nie lubi się spieszyć. Nie lubi o czym innym myśleć, a co innego robić.
 Układa domek z klocków i myśli o mamie. Nie udaje się. Pierwszy raz dzieci mówią, że jej domek nieładny; bo ani wieżyczki nie zrobiła, ani nawet porządnego dachu; taki dziurawy dach.
 Odkłada klocki, zaczyna rysować.
 — Co to jest? — pytają się dzieci.
 — Cielątko.
 — Wcale niepodobne.
 Opowiada bajkę.
 — Brzydko opowiadasz.
 Nie może lepiej.
 — Chodźcie, pójdziemy na spacer.
 Idą na drogę. Jest ich czworo. Każde chce trzymać za rękę. Już kłócą się. Zaraz zaczną się popychać. Innym razem byłaby wytłomaczyła.
 — Patrz, do tamtego drzewa ty trzymać będziesz za rękę, a potem on.
 Albo: „Ty umiesz chodzić, nie przewrócisz się. A on potknie się o kamień i uderzy“.
 Ale dziś nie może. Dzieci obrażają się