Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/120

 Pies jest na łańcuchu w budzie. — Jeżeli Mordka nie boi się, podejdzie do psa, da mu mięsa i pies mięso weźmie, to znaczyć będzie, że się nie gniewa.
 Idziemy. Szczęśliwy to dzień, że tak się wszystko udaje. Pies jest w doskonałym humorze. Już z daleka, macha nam ogonem na przywitanie. — Mięso zjadł, oblizał się dwa razy, a w oczach jego wyczytać było można, iż poczciwina tak dalece przebaczył wyrządzoną mu przez Mordkę zniewagę, że trzy takie porcye mięsa zjadłby z ochotą.
 Mordka więc uzyskał prawo do piątki. Pozostaje jeden jeszcze — Bromberg.
 — Powiedz Bromberg, co złego zrobiłeś?
 — Czepiałem się fury i na konia właziłem.
 — Co jeszcze?
 — Po dachu werandy chodziłem.
 — Jeszcze?
 — Jak znalazłem w zupie kulkę pieprzu, to oblizałem i wrzuciłem Raszerowi do jego zupy.
 — Jeszcze?
 — Zabrałem pelerynę Biedzie i nalałem mleko na stół, bo chciałem, żeby i stół się napił mleka.
 — Co jeszcze?
 Bromberg myśli:
 — Odkręciłem kran w kąpielowym pokoju i na Weinsteina wołałem: „serdelek“.
 — Jeszcze?
 — Skrobałem widelcem po stole i nie chciałem łóżka