Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/129

 — Kuku, — żegnajcie dzieci, — kuku, nie umiem pięknie śpiewać, a żegnam was, tak jak potrafię — krótko i serdecznie.
 Już przebrali się chłopcy we własne ubrania, i wierzyć się nie chce, że Tyrman, Frydenson, Czarnecki chodzą w długich chałatach. — Mały Soból ma ładne ubranko i po dwie złote gwiazdki na kołnierzyku; tak go siostra krawcowa wystroiła w drogę.
 Chłopcy czyszczą obuwie, żeby ładnie wyglądać na dworcu.
 — Dobre, kochane dzieci, — tyle was tu było, a choć broiłyście ciągle, — nie zrobiłyście nic prawdziwie złego. Jak miłe jesteście w tej zgodnej krzątaninie, by pożegnać nas niespodzianką.
 — Proszę pana, już.
 — Proszę pana, niespodzianka gotowa.
 Na prawym skraju lasu, gdzie codziennie żegnaliśmy piękne zachody słońca — chłopcy zbudowali wielkie gniazdo z gałęzi, kamieni i piasku, obłożyli igłami z sosen, miękko wysłali mchem i ubrali kwiatami.
 — Gniazdo bocianie.
 — Nie gniazdo, a loża, — mówi jeden, który zna teatr, bo ojciec jego jest tokarzem i miał kiedyś w teatrze robotę.
 Ostatni zachód słońca.
 Słońce straciło promienie, wązka chmurka przekrajała kulę słoneczną na dwie połowy.
 — Ostatni zachód słońca, — mówią chłopcy.