Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/13

zimno, — na nikogo się nie skarżył, budził się uśmiechnięty i z uśmiechem zasypiał.
 — Fiszbin i Miller starszy, — trzecia para.
 — Jest — odpowiedział ojciec Fiszbina prędko, jakby się przestraszył.
 Stali obaj blizko, musieli się bardzo pilnować, musiało ojcu bardzo na tem zależeć, by dziecko wyjechało na wieś.
 — Mały Miller i Ejno. Elwing i Płocki.
 Tymczasem przychodzą spóźnieni.
 Gurkiewicz chciał całą noc nie spać, aby się nie spóźnić, a rano ledwo go matka dobudziła i nawpół jeszcze śpiącego przyprowadziła na dworzec. On jeden z całej grupy zasnął w pociągu w drodze.
 — Ósma, dziewiąta, dziesiąta para.
 Rozpoczyna się tłok, prośby, pożegnania.
 — Nie rozchodzić się, bo zaraz idziemy.
 I dzwonek.
 Para za parą, grupa za grupą, przechodzimy przez dworzec, siadamy do wagonów. Kto zaradny i energiczny, ten zajmuje najlepsze miejsce przy oknie i jeszcze uśmiechnie się do rodziców na pożegnanie.
 Dzwonek drugi i trzeci. Starsi śpiewają piosnkę kolonijną o lesie, wesołych chwilach, które tak mile płyną na wsi. I pociąg rusza.
 — Czapki trzymać mocno!
 Zawsze któryś czapkę gubi w drodze. Taki już zwyczaj podróżowania na kolonie.