Strona:Janusz Korczak - Mośki, Joski i Srule.djvu/78

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY.

Książę Kruk i jego mały brat. — Koszyki z sitowia. — Dlaczego Ber-Leib Kruk jest księciem?

 — Dlaczego nazywacie starszego Kruka księciem?
 — Bo taki delikatny, jak książę. Jak tylko mu co powiedzieć, zaraz się obrazi i nie chce się bawić.
 — A mały Kruk jest także księciem?
 — A jakże: łobuz, a nie książę.
 Starszy Kruk opiekuje się bratem, oddaje mu swoją chorągiewkę, staje zawsze w jego obronie. A mały jest buńczuczny i każdego zaczepia. Starszy trzyma pelerynę, gdy mały się bawi, rano ogląda uszy, czy dobrze mydło spłukane, a wieczorem ściele mu łóżko i kołdrą okrywa go troskliwie.
 — Dlaczego tego urwisa tak pieścisz? — pytano starszego Kruka. — Bić się z chłopakami umie, a łóżka posłać mu się nie chce.
 — Niech się bawi, — mówi starszy, — on mały jeszcze, ma osiem lat dopiero.
 — I ty jesteś mały.
 — O nie, mam już dwanaście lat, pracuję razem z ojcem w fabryce szewskiej. Ja już jestem duży.
 Kiedy chłopcy pletli koszyki z sitowia, starszy Kruk