Strona:Janusz Korczak - Pedagogika żartobliwa.djvu/60

 — Miałaś nie mówić, jak się kto nazywa. Trzeba mówić: Bum.
 — Wiem. Morusek Bum. — Do czego to kółko?
 — Nie ruszaj. To przyrząd naukowy. Precyzyjny instrument. Można zepsuć.
 — A słyszałeś moją awanturę jutro?
 — Wczoraj wieczorem? — Ba. — Jestem twoim bezpośrednim sąsiadem. Wszystko wczoraj słyszałem.
 — Wczoraj.
 — Mama myła, a ty nie chcesz, bo kąpiesz się w całej rzece, więc po co w misce?
 — No.
 — Znałem takiego chłopca...
 — Buma?
 — Aha. On też nie chciał. Mówi, że potem mokro w uchu. Jego mamusia miała roztrzęsione nerwy i mocno go myła. To boli.
 — Boli.
 — Mówił ten Bum, że mu czyste uszy wcale do szczęścia niepotrzebne. Mówił, że szyja niebrudna, tylko śniada. Chciał, żeby woda po myciu była czarna, jak smoła. Bo jak nie, to szkoda fatygi. Mówił, że myć się, to są zmurszałe poglądy. I nie upadł tak nisko, żeby się dwa razy czesać i co dzień myć zęby.
 — Czy to pamiątkowe kółko?
 — Nie pamiątkowe, ale ważne. Mikrofon.
 — Co to jest pamiątkowe? — Mamusia nawet zgubiła pamiątkową broszkę i płakała.