Strona:Janusz Korczak - Prawidła życia.djvu/101

wiedzi, a nie zato, co ma w głowie. Sam rozumiem, że nie jest dobrze, ale klasa przecież słucha i wie, jak on odpowiada.
 Czasem nauczyciel mówi:
 — Daję ci lepszy stopień dla zachęty.
 Albo:
 — Zmniejszam ocenę. Dla innego byłoby dobrze, ale ty mógłbyś lepiej, gdybyś się postarał.
 Bo przykro, gdy niedbałemu łatwo, a sumienny i staranny jest pokrzywdzony. Bo każdy zna rozumnych uczniów, którym niebardzo się dobrze powodzi, a niebardzo nawet mądrych ale właśnie zdolnych do nauk szkolnych.
 Myślą ludzie i próbują różnych sposobów, bo przykro szkole, gdy dobry uczeń okaże się później niesumiennym i nieuczciwym pracownikiem, albo zły uczeń jest potem wielkim człowiekiem. — W dawnych szkołach często tak właśnie było, więc chcemy, żeby już teraz przynajmniej inaczej.
 Nie takie ważne, żeby człowiek dużo wiedział, ale żeby dobrze wiedział, nie żeby umiał na pamięć, a żeby rozumiał, nie żeby go wszystko troszkę obchodziło, a żeby go coś naprawdę bardzo zajmowało. Mówi się:
 — Żeby miał zamiłowanie.
 Przecież historyk nie jest inżynierem, poeta nie jest matematykiem, lekarz nie jest astronomem.