Strona:Janusz Korczak - Prawidła życia.djvu/110

 Gdy się dwaj chłopcy zaprzyjaźnili, starałem się odgadnąć:
 — Pokłócą się pewno za miesiąc, albo: za pół roku.
 Teraz częściej udaje mi się odgadnąć, ale niezawsze. — Tak dziwnie się dzieje, tak trudno zrozumieć, tyle tu tajemnic. Więc tylko się pytam:
 — Lubisz go?
 Odpowiada:
 — Dla mnie on jest miły.
 Nawet wie, jakie kolega ma wady.
 — Niebardzo miły, ale ja go lubię; on jest dobry dla mnie.
 Czasem dokuczliwy dla wszystkich, dobry i delikatny dla przyjaciela. Czasem wiele kłopotu sprawia dorosłym, a dla swoich życzliwy i wesoły.
 Wystarczy niekiedy, żeby w czemś jednem tylko byli podobni do siebie, i już są razem. Na krótko, ale i na długo. Nie każdy lubi zmieniać.
 Dużo dziwnych pamiętam przyjaźni.
 Naprzykład pytam się:
 — Za co go lubisz?
 — Jego nikt nie lubi, więc będzie mu przykro samemu.
 Pytam się:
 — O czem rozmawiacie?
 — Rozmaicie. Czasem radzę mu, jak ma się poprawić.