Strona:Janusz Korczak - Prawidła życia.djvu/120

 Teraz już rozumiem, że nikt nie jest aniołem, i wiem, że należy tylko powiedzieć:
 — Staraj się tego nie robić.
 Nie należy ani spodziewać się ani żądać zawiele, bo to zniechęca i dobrych i złych.
 Jeden mówi rozgoryczony:
 — Mnie już nic nigdy nie wolno.
 A drugi mówi:
 — Nie warto się starać; i tak wszystko na nic.
 Każdy musi wierzyć, że może się poprawić, że ma nietylko wady, ale i zalety.
 Przekonałem się, że często chłopiec dlatego tylko ma wiele zatargów z otoczeniem i dużo cierpi, bo myśli:
 — Jestem zły.
 Nie zna dokładnie swych wad, więc nie wie, z czego ma się poprawić.
 Mówi:
 — Już nigdy tego nie zrobię.
 I chce, żeby się odrazu udało i zupełnie i raz na zawsze.
 Niezawsze przecież tak bywa. Wpada w gniew.
 — Trudno, już taki jestem i taki zostanę.
 Albo gorzej jeszcze:
 — Jeżeli staram się, a nie pomaga, więc na złość będę jeszcze gorszy. Niech robią, co chcą.
 Czasem dostrzega, że nie jest wcale najgorszy, więc pyta się: