Strona:Janusz Korczak - Prawidła życia.djvu/129

 Czasem dziewczynka martwi się nawet sama, nie chce rosnąć; znam wypadki, że mało jedzą, żeby nie tyć i nie rosnąć; albo zniecierpliwiona powie:
 — Smarkacz.
 I już wojna.
 Jeżeli chłopiec zwinniejszy i silniejszy, stara się pokazać, że przecie więcej znaczy, jeżeli słabszy, zaczyna się sprzeciwiać i robi na złość. — Pokłócił się z jedną dziewczynką, już obrażony na wszystkie.
 Najgorzej, jeśli ludzie robią sobie na złość, umyślnie robią, żeby rozgniewać.
 Już tak jest, — jednemu trudniej, drugiemu łatwiej, jeden zdrów i silny, drugi słaby, jeden ma więcej, drugi mniej, — niech przynajmniej tego nie będzie, że jeden ma zmartwienie, bo to drugiemu sprawia przyjemność, że jeden płacze, a drugi się z tego śmieje.
 Raz chłopiec przyłożył dziewczynce do głowy korkowiec i straszył, że strzeli. Dziewczynka płacze, a on się śmieje.
 — Taka głupia: boi się.
 Zabiera piłkę i ucieka. Wie, że nie ma słuszności, a drażni się:
 — Co mi zrobisz?
 Może jestem za surowy, ale myślę, że to jest podłość, nikczemność, łajdactwo:
 — Znęcanie się nad bezbronnym.
 — Dokuczanie słabym.