Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/12

ulicami; potem weszli bardzo wysoko, a na każdem piętrze wiele osób im się przyglądało.
 — Teraz będzie u nas czysto — pomyślał Władek.
 Bo mama mówiła, że brudno u nich jak w chlewie, że na parterze nie może być czysto, że dzieci przynoszą śmiecie i błoto z podwórza.
 Obiadu dnia tego nie było. Spali na podłodze, bo łóżka trzeba dopiero zestawić, a przy jednem łóżku ułamała się noga.
 Nazajutrz wszyscy wstali wcześnie. Wicuś nie chciał się ubrać — mama dała mu trzy głośne klapsy. Wicuś bardzo się zdziwił i zaraz przestał płakać. Zrozumiał, że na nowem mieszkaniu jest jakoś inaczej.
 — Pijcie herbatę i wynoście się na podwórko — powiedziała mama.
 Dawniej mama dodawała jeszcze:
 — I nie bawcie się z łobuzami.
 — Czy wszyscy mają wyjść? — zapytał Władek.
 — Wszyscy — powiedziała mama.
 Władek sprowadził ze schodów Wicusia tak samo ostrożnie, jak wczoraj niósł klosze od lampy. Wicuś był bardzo zadowolony, że tyle schodów ma do schodzenia; a Mania prowadziła Pchełkę i niosła trzy pudełka, bo się bała, że je mama wyrzuci.