Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/31

 Chłopcy brali książki dla siebie, dla braci, sióstr i rodziców.
 Olek znał tu wszystkich, i jego wszyscy znali. Dawał wskazówki, namawiał, odradzał.
 — Myślisz, że pani ci da trzy powieści? A inni co będą mieli? — Tej książki nie bierz, bo koniec wydarty. — Ta strasznie śmieszna. — To podróż fantastyczna. — Weź tę dla ojca.
 Sam Władek nicby nie wiedział.
 Olek oddał kartkę z pieczątką rządcy.
 — Proszę pani, to nowy chłopak.
 Władek tylko szurgnął nogami i to niezgrabnie, bo go pchali, bo miejsca nie było.
 Pani wzięła kartkę, zapisała nowego czytelnika.
 — A masz dziesiątkę?
 — Nie mam, proszę pani.
 — To przyniesiesz za tydzień.
 — Dobrze, proszę pani.
 Władek się zasmucił.
 — A co będzie, jak mama nie zechce dać dziesiątki? — zapytał w powrotnej drodze.
 — Nie szkodzi. Ta pani nie żąda. Do tej drugiej bez dychy ani przystąp, a ta dobra, tak tylko mówi. A zresztą, kiedyś honorowy, to ci pożyczę.
 Olek ma posadę w składzie materjałów piśmiennych i zarabia sześć rubli na miesiąc.