Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/46

Wicuś jest mały i głupi; to nie jego wina, że ja kupowałam cukierki.
 Wicuś, usłyszawszy swe imię, wylazł z za szafy i wolnym krokiem zbliżył się do Władka.
 — Raz kupiłam za grosz, a potem za dwa grosze. Potem założyłam się o dwa grosze i także przegrałam.
 — A skąd miałaś pieniądze? — zdziwił się Władek.
 — Właśnie, że nie miałam.
 Władek wszystko zrozumiał: Pchełka narobiła długów, teraz szarpią ją wierzyciele — tak jak pana Witolda. Pchełka jest lekkomyślna, żyła nad stan i teraz pokutuje.
 — Ile jesteś winna? — zapytał Władek.
 — Najbardziej jestem winna pięć groszy: w ochronie trzy grosze i na podwórku dwa.
 Pchełka dziś nawet wcale nie była w ochronie, bo ta dziewczynka kazała jej przynieść pieniądze, bo dłużej czekać nie może, i powie wszystko pani, i pani ją z pewnością wyrzuci.
 — Mój Władku, mój Władku kochany, tylko nie mów nic mamie. Ja już nigdy nie będę.
 I Pchełka powoli wszystko powiedziała.
 Zaczęło się od tego, że kupiła od Józi landrynkę za grosz, niby że będzie jej winna — bo przecie za grosz można dostać