Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/67

 Władek zmierzył ku drzwiom, bliski płaczu.
 — A z lekcją co będzie? — zapytały dzieci.
 — Jesteście źli i głupi. Nie będę was uczył.
 — A ty masz mleko pod nosem — powiedział Kazio; ale Zosia zgromiła brata, przestraszona:
 — Cicho bądź i nie mów mu: ty. Słyszałeś, że ojciec kazał mu „pan“ mówić?
 Władek został, bo obiecali, że będą spokojni. I niby siedzieli przy stole; ale na złość źle odpowiadali i co chwila wybuchali śmiechem.
 Wyszedł Władek zmęczony i smutny i przypomniał sobie, jak na dawnem mieszkaniu poszedł do kawiarni z przeciwka, do tego Smoka; prosił, żeby gdzieindziej założył swój sklep ze stolikami z marmuru.
 — Mój tatuś tu był pierwszy — powiedział — poco pan wynajął naprzeciwko tatusia?
 Smok nie rozumiał z początku, a kiedy się domyślił, o co idzie, przepędził Władka, nazwał go śmierdzielem, smarkaczem, który się wtrąca do nieswoich rzeczy.
 I pomyślał Władek, że najbardziej boli, kiedy chce się zrobić coś dobrego, a jest się źle zrozumianym, że najbardziej boli niesprawiedliwość.