Strona:Janusz Korczak - Sława.djvu/71

 Ale Wicusia nikt nie bił. Ile razy budził się Władek, podnosił głowę i patrzał, co robi Wicuś. Raz widział przy nim pana w fartuchu, to znowu siostrę miłosierdzia w białym czepku z dużemi skrzydłami.
 — Wicuś umrze — pomyślał Władek.
 Przyszło rano i znów wieczór. Władek czuł się już lepiej, tylko gardło go mocno bolało i pić mu się chciało. Usiadł, patrzał na brata, i żal mu było, że nie chciał wtedy dać Wicusiowi flaszki od wody kolońskiej.
 — Wicuś, czego krzyczysz? co chcesz?
 — Nie mów do niego, on nieprzytomny — powiedziała pani.
 To dziwne, że wszyscy tu chodzą w białych fartuchach.
 Zasnął Władek i ani razu się nie obudził. Aż dopiero zawołał go chłopiec, który leżał przy jego łóżku:
 — Te, patrzaj, niema twojego brata!
 Władek się przestraszył.
 Ale wszedł felczer, który mierzy wszystkim gorączkę rano i wieczorem.
 — Proszę pana, gdzie Wicuś?
 — Zabrali go rodzice.
 — A mnie kiedy zabiorą?
 — Ty duży, nie tęsknisz do domu.
 Władek westchnął: i on chce być w domu. Gardło go tylko troszeńkę jeszcze boli.