Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/19

 Rośnie Ludwik. Już mówi, już chodzi. Już czyta. Już bawi się z chłopakami i kąpie się w rzece.
 Ma dobrego kolegę — Julka.
 Jest powolny, cierpliwy. Słucha uważnie, bo chce dobrze rozumieć.
 Gdy nie rozumie, pyta się i prosi, żeby mu wytłomaczyć.
 Uparty jest. Jeżeli mu się nie uda, robi to samo drugi raz i trzeci i czwarty raz i piąty. Nie chwali się, że już wie, może i umie.

 Dobry jest. Rozgniewał się, kiedy chłopcy zabili skowronka.

 Lubi rysować i malować. Stara się, dużo razy poprawia.
 Mówią ludzie:
 — Będzie malarzem.
 Zrobił Ludwik obraz matki, jak idzie na targ. Taki obraz nazywa się portret.
 Gdy mu się podoba jakiś człowiek, bierze ołówek i farby, — rysuje, maluje. Gdy kogoś lubi, chce mieć jego portret.
 Teraz ludzie fotografują, ale to było dawno, kiedy nie znano fotografii.
 Ojciec jego też lubił rysować.