Strona:Janusz Korczak - Uparty chłopiec.djvu/26

 Mówił ojciec, że daleko, a Ludwik kocha rodziców, dom i miasto. A tam w Paryżu będzie sam.
 Ale jedzie Julek. Julek to przyjaciel Ludwika. Pojadą razem.

 Mówił ojciec:
 — Trudno mu tam będzie. Niespokojne są duże miasta. Inaczej żyją tam ludzie. Co będzie, jeżeli syn zachoruje?
 A pan Romanet:
 — Ludwik nie zachoruje. Będzie zdrów. Ma tam szkołę nasz ziomek, dobry pan Barbet. Zaopiekuje się chłopcem.

 Jeszcze bronił się ojciec. Mówił:
 — Mało mam pieniędzy. Za drogo.
 Będzie mało płacił. Pan Barbet poradzi swojakowi. Ludwik będzie pomagał bogatym chłopcom, którym trudno się uczyć.
 — Już my to urządzimy.
 — A no trudno: niech jedzie.

 Listopad. Zimno. Smutno. Pada deszcz ze śniegiem.
 Idą chłopcy na stację, na pocztę.
 Julek pociesza Ludwika: