Strona:Janusz Libicki - Granice opodatkowania.djvu/47

45

wydatków budżetowych państwa, wynosi 75% w roku 1934 w porównaniu do roku 1928.
 Dla dopełnienia tego obrazu przemian, jakie dokonały się w zakresie dochodu społecznego w Polsce z jednej strony oraz w zakresie obciążeń tego dochodu świadczeniami na rzecz gospodarki publicznej, należy jeszcze przekonać się, jakim zmianom ulegała w badanym okresie czasu ta część dochodu jednostki gospodarującej, która jej pozostaje do swobodnego rozporządzenia dla zaspokojenia jej potrzeb indywidualnych po pokryciu kosztów zaspokojenia jej potrzeb zbiorowych. Obrazuje nam to Tablica XIII.

Tablica XIII

DOCHÓD NA GŁOWĘ, WYDATKI BUDŻETOWE NA GŁOWĘ ORAZ POZOSTAŁOŚĆ DOCHODU NA GŁOWĘ NA ZASPOKOJENIE INNYCH POTRZEB WRAZ Z KAPITALIZACJĄ W LATACH 1927 — 1934

ROK	DOCHÓD	WYDATKI	POZOSTAŁOŚĆ	WSKAŹNIK POZOSTAŁOŚCI
1927	769	77	692	94
1928	831	93	738	100
1929	836	98	738	100
1930	781	105	676	92
1931	708	109	599	81
1932	633	106	527	71
1933	604	111	493	67
1931	605	119	486	66

 Tablica XIII syntetyzuje właściwie rezultaty wszystkich poprzednich zestawień. Widzimy z niej, że spadek przeciętnego na głowę ludności dochodu społecznego został jeszcze bardziej pogłębiony przez wzrost części dochodu, pochłanianej finansowaniem wydatków państwowych. Dzięki temu zmniejszanie się rozporządzalnej części dochodu, jaka przypada przeciętnie na jednego mieszkańca Polski, i która służy do zaspokojenia wszystkich jego potrzeb indywidualnych, wraz z kapitalizacją, jest znacznie większe, niż zmniejszanie się całego przeciętnego dochodu na głowę ludności. Wskaźnik przeciętnego dochodu na głowę ludności w roku 1934 wynosi 73.1 w stosunku do 100 w roku 1928, podczas gdy wskaznik pozostałosci,