Strona:Jarema.djvu/14

 Jegomość spojrzał na urzędnika. Samowolna egzekucya wobec władzy wydała mu się niestosowną. Urzędnik zrozumiał to spojrzenie, a chcąc się dziedzicowi przypodobać, układał właśnie gotowy już wyrok w głowie, kiedy sobie przypomniał, że ten wyrok ubliżałby formalnościom przepisanym.
 Zawoławszy więc chłopca, zapytał go naprzód „ad generalia:“
 — Jak się nazywasz?
 — Jarema — odpowiedział chłopiec, nie tracąc odwagi.
 — A twój ojciec? — Ojca nie mam.
 — Nazywał sie Magdziak — uzupełnił dziedzic.
 — Czy byłeś kiedy indagowany? — pytał daléj urzędnik — czy siedziałeś w areszcie, lub czy cie bito? — dodał po chwili, widząc, że go chłopczyna nie rozumie.
 — O, bito mnie nieraz — odparł — bił mnie opiekun i macocha.
 I tak daléj ciągnął się protokół z delikwentem, aż przyszło w końcu do „species facti.“
 — Wiec kanarka, jak mówi pan dziedzic, ukradłeś z klatki? W jakim celu to zrobiłeś?
 — Bo Nastka powiedziała, że za mnie pójdzie, gdy jej złotego ptaszka przyniosę.
 — A drzwiczki od klatki złamałeś — ciągnął daléj urzędnik — to jest kradzież.
 Dziedzic uśmiechnął się na te krotochwilną scenę, którą urzędnik z całą uroczystością odgrywał. Blondyneczka zaś z trwogą patrzyła na amtsdinera, który kij swój wyginał na wszystkie strony.