Strona:Jarema.djvu/189

 — Nie sącz wody do kotła. — zawołał, w którym się, jak czarna smoła pali krew moja! To tylko wzmaga kipienie i pryskanie!... Wyjdź do mnie z izdebki... przejdziemy się po chłodnéj alei! Potrzebuję powietrza, albo burzy!
 Dorota cofnęła białą rękę. — Nie pójdę — rzekła — do chłodnej alei wśród nocy, bo to najprzód rzecz zdrożna, a potém ludzie słusznie wzięliby mnie na języki.
 — Cóż cię głupi ludzie obchodzą?
 — Bóg przemawia głosem opinii ludzkiéj!
 — Śmiéj się z tego! Wyjdź do mnie!
 — Jak sobie postanowiłam — tak téż i wytrwam w postanowieniu!
 — Cóżeś postanowiła?
 — Że z tobą nigdy już sam na sam mówić nie będę, o czém teraz ci powiadam!
 — Więc chcesz mojéj śmierci?
 — Przecież przed śmiercią jest jeszcze inne lekarstwo!
 W téj chwili z poza ciemnéj chmury wychylił się ciekawy księżyc i jasném światłem oblał cu ne oblicze dziewicy.
 Dorota miała teraz twarz tak uroczą — tyle dołków i dołeczków otworzyło się nagle na tym różowym buziaku przy smutnym uśmiechu, z jakim na kochanka spojrzała... tak dziwny blask miały te cudne, na pół zmrużone oczy, i tak jakoś filuternie patrzyły, że Krzysztof sam nie wiedział, co się w téj chwili z nim działo. Zdawało mu się, że jakaś niezwalczona siła prze go do tych cudnych oczu, do tych ust z korali, do