Strona:Jarema.djvu/193

 — Jeżeli ojciec twój jest tak nieubłagany... przecież jesteś pełnoletni!
 — I wojewodzina.... i wszyscy tu we dworze nie mogą nie o tym ślubie wiedzięć!
 Wojewodzina?.... Nigdy! Ponieważ ona jest dobrodziejką naszą!
 — Intryga mur przebije. Ojciec mój, czy raczéj macocha tak tutaj rzeczy nastroiła, że ani wojewodzina, ani wojewoda na ślub nasz nie pozwolą!
 — To być nie może! Rzucimy się im do nóg!
 — Nic niepomoże! Już tę rzecz zbadałem! Czekają tylko chwili, aby mnie od ciebie na zawsze oderwać!
 Dorota załkała płaczem.
 — Ja bez ciebie umrę — zawołała.
 — Ja bez ciebie żyć nie mogę — odparł Krzysztof.
 I znowu schował się księżyc za chmurę.
 — Jakiż jest na to sposób? — zapytała po chwili, wywijając się z objęć dziewica.
 — Jeden jest tylko sposób! — odparł stanowczo Krzysztof.
 — Jaki sposób?
 — Weźmiemy ślub — potajemnie!
 — Potajemnie! — Ja cię wykradnę... i zawiozę do kościoła!
 — Wykradnę... zawiozę do kościoła...
 — Postaram się o księdza i wszystko!
 — O księdza i wszystko...
 Głuche zapanowało milczenie. Dorota prawie bez myśli powtarzała słowa Krzysztofa.
 Po chwili odetchnęła pelną piersią.