Strona:Jarema.djvu/199

le. Nie zapomniał także o bigosie i kiełbasie z kwaśnym sosem.
 Za chwilę zajęła się szlachta przekąską, a pan młody pojechał po pannę młodą.
 Szczęście chciało, że zaledwie Krzysztof na skręcie drogi zniknął, zaturkotał wózek przed leśniczówką. Szlachta wyjrzała oknem, a do okna śmiała się poczciwa twarz kwestarza.
 — Kwestarz! kwestarz! — zawołano chórem. — Wybornie, wziąć mnicha z sobą!
 I wszyscy wybiegli przed okno, i ściągnęli z wózka kwestarza, który się wcale nie opierał.
 Kwestarz był człowiek wesoły. Zaczął stroić różne żarty, opowiadać dykteryjki. A gdy z jednego i drugiego gąsiorka skosztował, skrzywił się i splunął.
 — A cóż to waści nie smakuje węgrzyn? — zapytał potomek królewski.
 — Mamci ja coś lepszego! — odparł braciszek, i poszedł do wózka.
 Wkrótce wrócił z niewielką flaszyną. Otworzył i nalał kieliszki.
 Skosztował potomek królewski: coś dobrego! Skosztował drugi: jeszcze lepsze!... I wkrótce wypróżniła się flaszka.
 — Tam do katal! — zawołał jeden, — pana młodego tak długo nie widać!... Coś mi się oczy kleją!
 — To prawda, że długo nie wracał — bełkotał drugi: trochę się zdrzemnę!
 — Jak przyjedzie, niech nas kto zbudzi!
 — Przecież on prosto przyjedzie do kościołka!
 — Prawda, prawda, tak powiedział! trzeba się udać do kościołka!