Strona:Jarema.djvu/202

złomną zatwierdził: zajaśniał nagle kościołek, jakby jasny piorun z nieba w sam środek uderzył.
 Krzysztof obejrzał się na jednę a Dorota na drugą stronę!
 Przebóg! Cóż tam widać!
 Oto w kościołku stoi przy zapalonych pochodniach naszykowany cały dwór wojewody!...
 Sam wojewoda w atłasowym żupanie z wojewodziną stoi na przedzie!...
 Obok nich stoi ojciec Krzysztofa z żoną...
 Daléj dworzanie, panny, drużbowie, druchny a nawet służba dworska!...
 — Amen! Amen! — zawołał ks. Tymoteusz głosem naturalnym.
 — Amen! — zawołal ojciec Krzysztofa.
 — Amen! — zawołał wojewoda i wojewodzina, a za nimi powtorzył cały orszak!...
 Krzysztof myślał, że rzeczywiście piorun z jasnego nieba uderzył.
 — Jakto? — zawołał, przecierając oczy, — jakto?... Byłże to prawdziwy sakrament?
 I jak wilk rozżarty zgrzytnął zębami.
 — Sakrament jest tylko jeden! — odpowiedział z dobrocią ks. Tymoteusz.
 — Synu mój, drogi synu! — zawołał ojciec, biorąc go w ramiona: — Bogu dziękuje, że cię zawrócił na drogę prawa bożego!
 — Synu mój! — zawołała macocha, i złożyła pocałunek na jego czole.
 Krzysztof wyrzucił z piersi tak straszny ryk, aż szyby w oknach zabrzęczały....