Strona:Jarema.djvu/207

 Powstał szmer a towarzystwo w altanie podzieliło się na kilka kółek, które żywo zaczęły się z sobą sprzeczać. Jedni byli za Otylią, inni wzięli w obronę szatynkę.
 Na przeciwnym krańcu siedziały poważne kobiety i rozmawiały między sobą półgłosem.
 — Czy widziałaś pani, jak Otylia spłonęła, gdy usłyszala imię „Filip“? — ozwała się brunatna parasolka.
 — A któż jest ten pan Filip? — zapytała sąsiadka.
 — Ten wysoki blondyn o długiéj, opalonéj twarzy. Jest to chłopiec bogaty, tylko trochę dziki jeszcze. Całą jego zabawą jest koń, chart, strzelba i pistolet!
 — Czy o nią konkuruje?
 — Tego tak bardzo nie widać; zdaje się, że wiecéj ona stara się o niego!
 Po tych słowach, wypowiedzianych na ubocznéj ławeczce słychać było znowu glos Otylii:
 — Panie macie wyobrażenia odwieczne. Kobiecie wolno tylko siedzieć, jak ongi, we framudze i prząść kądziel. Do niczego nie ma nosa wtrącać i patrzyć tylko, aby mąż miał całą koszulę! — Cóż to, czyż kobieta nie ma serca, krwi i głowy.
 — O ma, niezawodnie, — odparł szpakowaty jegomość, — wygadała — się z tém dosyć niedyskretnie pani Georges Sand!
 — Zdaje mi się, że nie jestem między maruderami! — odfuknęła sąsiadowi Otylia.
 — W jaki to sposób pani pojmujesz? — zapytał drugi sąsiad o czarniawych włosach.