Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/301

 Cały personel żandarmskiego posterunku spojrzał po sobie badawczo, a wachmistrz mówił dalej:
 — A więc w Taborze był pan na dworcu. Czy ma pan coś przy sobie? Proszę wszystko wyjąć.
 Szwejk został bardzo dokładnie zrewidowany, ale nic u niego nie znaleziono, prócz fajki i zapałek.
 — Niech no pan powie — zapytał wachmistrz — dlaczego też nie ma pan przy sobie nic, ale to nic?
 — Bo ja niczego nie potrzebuję.
 — Ech, mój Boże — westchnął wachmistrz — ciężka sprawa z panem! Powiada pan, że w Putimiu był pan już raz. Co pan tu robił?
 — Przechodziłem koło Putimia idąc do Budziejowic.
 — Teraz sam pan widzi, jak pan się plącze. Według słów pańskich szedł pan do Budziejowic, ale już pan chyba jest przekonany, że idzie pan z Budziejowic.
 — Musiałem widać zrobić takie koło.
 Wachmistrz znów wymienił z całym personelem wymowne spojrzenie.
 — Te pańskie koła wyglądają na to, że pan się tu włóczy po okolicy. Czy długo pan siedział w Taborze na dworcu?
 — Aż do odejścia ostatniego pociągu do Budziejowic.
 — I cóż pan tam robił?
 — Rozmawiałem z żołnierzami.
 Nowe, wielce wymowne spojrzenie wachmistrza na personel.
 — O czym też pan na ten przykład rozmawiał z żołnierzami i o co pan ich wypytywał?
 — Pytałem się ich, z jakiego są pułku i dokąd jadą.
 — Doskonale. A czy nie pytał pan ich, na przykład, ilu szeregowców ma taki pułk i na jakie części się dzieli?
 — O to się nie pytałem, ponieważ już dawno znam to na pamięć.