Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/680

zabierz te wszystkie nici, czekaj moich rozkazów i pamiętaj, żebyś mi na drugi raz nic nie robił na własną rękę i żebyś się o wszystko pytał, gdy chcesz coś kupować. Nie pragnij mnie poznać! Jeszcze mnie nie znasz z mej złej strony!
 Kiedy Kunert odszedł, porucznik Dub zwrócił się do nadporucznika Lukasza:
 — Mój bursz jest człowiekiem bardzo inteligentnym. Czasem zrobi jaki błąd, ale na ogół jest bardzo pojętny. Najważniejsze to, że jest on bezwzględnie uczciwy. Szwagier mój mieszkający na wsi przysłał mi do Brucku kilka pieczonych gąsek. Kunert nie tknął ich, a ponieważ nie zdążyłem zjeść ich sam, zepsuły się, zaśmierdły. Jest to, oczywiście, sprawa dyscypliny. Oficer musi swoich żołnierzy wychowywać.
 Nadporucznik Lukasz chcąc okazać, że nie słucha ględzenia tego idioty, odwrócił się ku oknu i rzekł:
 — Istotnie, dzisiaj środa.
 Porucznik Dub odczuwając potrzebę gadania, zwrócił się do kapitana Sagnera i zaczął tonem koleżeńskim i poufałym:
 — Słuchajcie, panie kapitanie, co sądzicie...
 — Przepraszam na chwileczkę — rzekł kapitan Sagner i wyszedł z wagonu.
 Tymczasem Szwejk z Kunertem opowiadali sobie o poruczniku Dubie.
 — Gdzie siedziałeś tak długo, że cię wcale widać nie było? — pytał Szwejk.
 — Co tu dużo gadać — odpowiedział Kunert. — Z tym moim starym idiotą mam dużo roboty. Co chwila woła człowieka i pyta o rzeczy, które nikogo nic nie obchodzą. Pytał mnie także, czy się z tobą przyjaźnię, a ja mu odpowiedziałem, że widujemy się bardzo rzadko.
 — To bardzo pięknie z jego strony, że pyta o mnie. Ja go badzo lubię, tego twojego lejtnanta. Taki jest miły, poczciwy i dla żołnierzy jak ten ojciec rodzony — mówił Szwejk z wielką powagą.