Strona:Jaroslav Hašek - Przygody dobrego wojaka Szwejka.pdf/92

 — To moja niewłasna matka — odpowiedział spokojnie Szwejk. — W niemowlęcym wieku porzuciła mnie, a teraz odnalazła...
 Doktór Grünstein rzekł zwięźle:
 — Potem dajcie Szwejkowi jeszcze irygator.
 Wieczorem było w baraku smutno. Przed paru godzinami wszyscy mieli w żołądkach różne dobre i smakowite rzeczy, a teraz mają w nich tylko słabą herbatę i kromkę chleba.
 Numer dwudziesty pierwszy ozwał się od okna:
 — Wierzycie, koledzy, że wolę raczej kurczę smażone niż pieczone?
 Ktoś mruknął: — Dajcie mu dekę — ale wszyscy byli tak osłabieni po niefortunnej wyżerce, że nikt się nie chciał ruszyć.
 Doktór Grünstein dotrzymał słowa. Przed południem przyszło kilku lekarzy wojskowych z osławionej komisji.
 Kroczyli poważnie śród szeregów łóżek i nic nie było słychać, prócz tego:
 — Pokażcie język!
 Szwejk wysunął język tak daleko, że twarz jego wykrzywiła się w głupi grymas, a oczy się zamknęły.
 — Posłusznie melduję, panie stabsarzt, że już więcej języka nie mam.
 Zaczęła się interesująca rozprawa między Szwejkiem a komisją. Szwejk twierdził, że uwagę o języku zrobił tylko dlatego, aby na niego nie padło podejrzenie, iż ukrywa część języka. Natomiast członkowie komisji różnili się zasadniczo w swoich zdaniach o Szwejku.
 Połowa lekarzy była zdania, że Szwejk jest „ein blöder Kerl“, podczas gdy druga połowa uważała, iż jest to łotr, który sobie z wojska pokpiwa.
 — Do stu tysięcy piorunów! — ryknął na Szwejka prezes komisji. — Sam diabeł musiałby ci pomagać, żebyśmy ci rady dać nie mieli.