Strona:Jasio Głuptasek.djvu/9

—   7   —

A może i bez pracy możnaby dostać jeść i czemkolwiek się przyodziać?..
 — Kuku! kuku! — odpowiedziała kukułka, wydzierając się z rąk Jasia.
 — Tak! no, to dobrze! Kiedy mam tam bez roboty dostać to, co mi do życia potrzebne, to lecę!..
 I puściwszy kukułkę, która czemprędzej ukryła się w krzewinie, aby ją znów los znalezienia się w ręku człowieka, nie spotkał, rzucił się ku borowi, klaszcząc i śpiewając na przemiany.
 Śpiew jego i klaskanie roznosiło echo leśne daleko, daleko, aż za krańce wsi, którą chłopak opuszczał i zadrżało aż w chacie Jasia rodziców, którzy, spojrzawszy na siebie ze smutkiem, jedną myślą wiedzeni, zaszeptali: — Kiedyż się ten chłopiec nam ustatkuje?!..
 A Jasio, przebiegłszy już kawał drogi, przypomniał sobie, że z rodzicami się