Ta strona została uwierzytelniona.
23
« Oto koniec świata złości,
« Oto Era odkupienia,
« Niechaj wstają dnie miłości;
« Wy zaś ze mną duchów cienie,
« We łzach, w mękach, w bólach; syny
« Dopełnili w was zbawienie,
« Odkupili wasze winy. »
Tu zniknęli — mnie się zdało
Że się życie nowe lało,
Żywe, jasne, pełne, święte,
Ale w przyszłość tak zaklęte,
Żem go nie mógł objąć ciałem,
Że wymówić go nieumiem,
Choć w jasnościach go widziałem,
Choć go czuję, choć rozumiem,
Choć z nim duszę moją zlałem.
Ale życie niezaginie,
Gdy je nasza myśl ozłaca;
Wiecznie w przyszłość, w Boga płynie,
Wiecznie w piersi ludzkie wraca,
