Strona:Jean Tarnowski - Nasze przedstawicielstwo polityczne w Paryżu i w Petersburgu 1905-1919.pdf/70

deaux, zgadzają się na następujące artykuły”. Tu następuje art. 51 przywracający pod zwierzchnictwo francuskie wszystkie terytoria odstąpione Niemcom na podstawie układów preliminarnych o pokój, podpisanych w Wersalu 26 lutego 1871 r. i traktatu frankfurckiego z 10 maja tego samego roku. I to zwierzchnictwo francuskie, ned temi terytoriami art. Ten przywracał od dnia zawieszenia broni z 11 listopada 1918 r.
  Z powyższego widzimy, że Francja swe rewindykacje terytorialne opierała między innemi na proteście swych alzackich deputowanych na Zgromadzeniu w Bordeaux. Ze swej strony Polska miała poparcie swych słusznych w tym samym kierunku rewindykacji, protest swych powstań zbrojnych, mianowicie: powstania kościuszkowskiego (1794), powstania listopadowego w Królestwie Kongresowym, a rozszerzonego na Litwę i na Ruś (1830), rewolucji z 1848 r. w zaborze pruskim i austjackim, wreszcie powstania styczniowego w Królestwie i rozszerzonego także na Ruś i na Litwę (1863). Czyż te protesty polskie kurzące krwią naszych powstańców i wieńczone katorgą naszych sybiraków oraz głośne wiekowe protesty całej naszej tułającej się na obczyźnie emigracji zasługiwały mniej na uwagę od słusznego protestu tych kilku czy kilkunastu alzackich deputowanych na zgromadzeniu w Bordeaux?
  Ale kto, z naszych przedstawicieli na konferencji pokojowej w Paryżu, słuszne rewindykacje terytorialne Polski w ten sposób, francuski, kiedykolwiek stawiał i kto z nich te rewindykacje na tej konferencji w taki sposób popierał?
  Alzacja i Lotaryngja wróciły do Francji wolne od wszelkich długów, ciężarów i opłat za dobra państwowe znajdujące się na ich terytorium, dlatego, że w 1871 r. Niemcy odmówiły przyjęcia na siebie części długu francuskiego na to terytorium przypadające (art. 255 trakt. Wersal.), jak rów-