Strona:Jean Webster - Właśnie Inka.pdf/84

 — Zdaje mi się, panienki, że czas popołudniowej rekreacji powinno się spędzać na powietrzu?
 Inka miała jeszcze tyle czasu, że mogła złapać pudełko i położywszy je na kolanach, przykryć otwartą książką. Gdy Miss Lord weszła do sali, twarz Inki miała wyraz cierpiącego stoicyzmu, gdy tak patrzyła przed siebie z głęboką wiarą, iż Irma będzie miała dość rozumu, aby wciągnąć na górę dwa metry dyndającego sznura. Za Miss Lord szedł Osaki z tacą, na której leżały dwie kromki chleba obok szklanki wody.
 — Skończyłaś tłumaczenie wierszy, Inko?
 — Nie, Miss Lord.
 — Dlaczego?
 — W godzinach popołudniowych uczę się stale lekcyj na dzień następny.
 Ton Inki był pełen szacunku, ale znaczenie jej słów było jasne. Słowa „na dzień następny“ wymówiła z pewnym naciskiem.
 — Zrobisz mi tych dwadzieścia wierszy natychmiast.
 Wymowne milczenie Inki.
 — Słyszysz?
 — Tak, Miss Lord.
 — Dobrze?