Strona:Jerome K. Jerome - Z rozmyślań próżniaka.djvu/69

dostawaliśmy się nawet na środek, to nieodmiennie stawaliśmy w poprzek drogi. Naraz usłyszałem za sobą dzwonek rowerzysty, ale nie mogłem w żaden sposób wykręcić. Krzyknąłem więc tylko, żeby się zatrzymał.
 — Chcę wyminąć bryczkę, — zawołał rowerzysta, podjechawszy bliżej.
 — Niemożna, — krzyknąłem w odpowiedzi.
 — Dlaczego? — zapytał. — Cóż to? miejsca brak? Za mało jeszcze drogi?
 — A tak, za mało, wartoby poszerzyć, — odpowiedziałem. — Trzeba mi teraz dużo miejsca.
 Jechał za mną z pół mili, ani na chwilę nie przestając mi wymyślać. Kilkakrotnie próbował nas wyminąć. Ale ponny, jakby naumyślnie, za każdym razem stawał w poprzek drogi.
 — Śliczny mi furman, — krzyczał, — nie ma pojęcia o powożeniu.
 Rowerzysta miał słuszność: nie mogłem powozić, wybiwszy się całkiem z sił.
 — Hej, ty tam, — krzyczał dalej, — dokąd cię djabli niosą? Na pożar tak pędzisz, czy co? (Był to bardzo ordynarny człowiek).
 Wreszcie straciłem cierpliwość.
 — Czego się pan mnie czepiasz! — krzyknąłem w odpowiedzi. — Wymyślaj mojemu ponny, jeżeli już koniecznie musisz kogoś zwymyślać. Ja i bez pana mam tego dosyć. Idź pan do djabła, bardziej go tylko jeszcze rozdrażniasz.
 — Co się stało z ponny’m? — zawołał.