Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/107

 Nikt nie odpowiadał. Diego, poszukując wyciągniętymi rękoma oparcia, wspiął się o stopień wyżej.
 — Ty jesteś! Odpowiedz.
 Nie było go.
 — Buntownicze zamysły — rozległ się głos czcigodnego ojca — nie zawsze potrzebują słów.
 — Niech Bóg czuwa nad naszym dziełem — odpowiedziało dalekie echo głosem pana de Sigura.
 — Ciebie nie ma! — zawołał Diego.
 — Dlaczego chcesz się zgubić? — spytał tuż obok fray Mateo.
 — Znów jesteś? — zdziwił się Diego. — Przecież ciebie nie ma.
 — Gdybyś nie kochał ludzi dzisiaj, nie mógłbyś nimi pogardzać jutro — odpowiedział z wysoka, od niewidocznego szczytu schodów, głos ojca Torquemady.
 — Ojcze mój! — zawołał Diego.
 Chcąc się wspiąć na jeszcze jeden stopień potknął się i czołem uderzył o coś twardego i zimnego. Natychmiast oprzytomniał. Stał przy jednej z kolumn podtrzymujących niski strop klasztornego korytarza. Cisza była dokoła. Tylko z kościoła dochodził śpiew braci. W pewnym momencie ścichł i wtedy rozległy się organy.
 Po chwili fray Diego znalazł się w celi czcigodnego ojca. Padre Torquemada stał przy wysokim pulpicie i ważną najwidoczniej pracą musiał być pochłonięty, ponieważ zawsze tyle łaskawości okazujący swemu młodemu sekretarzowi, teraz spojrzał na niego z niechęcią i spytał szorstko:
 — Czego chcesz, mój synu? Nie widzisz, że pracuję?
 Skoro jednak Diego rzucił mu się do nóg, surowość znikła z jego twarzy.
 — Mój synu, co się stało?