Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/140

Padre Diego, płaszczem osłaniając twarz przed wiatrem, przysunął się do niego koniem.
 — Don Lorenzo — powiedział — obawiam się, że czcigodny ojciec nie wytrzyma trudów tej drogi. Słabnie z godziny na godzinę.
 Pan de Montesa, wyprostowany i lekki mimo ciążącej na nim zbroi, zdawał się swymi jasnymi oczami przenikać i mgłę, i ciemność. Spytał:
 — Co rozkażesz, wielebny ojcze?
 — Znasz te strony?
 — Urodziłem się pod Avila.
 — Jest tu miejsce, gdziebyśmy się mogli na noc zatrzymać?
 Pan de Montesa wskazał dłonią przed siebie.
 — Nie dalej niż kwadrans stąd jest castillo.
 — Czyje?
 — Panów de Lara.
 Z prawej strony, po stromym najwidoczniej zboczu, toczyły się z łoskotem kamienie.
 — Dziedzicem tego wielkiego rodu — powiedział z namysłem padre Diego — jest, o ile się nie mylę, don Miguel de Lara?
 — Tak, ojcze.
 — Prawdą jest, że jego ojciec wziął sobie za żonę kobietę z pogańskiego rodu Abencerragów?
 — Tak, wielebny ojcze, to prawda. Przyjęła wszakże naszą wiarę.
 — Nie cieszy się ten pan don Miguel dobrym imieniem?
 Na to odparł pan de Montesa:
 — Nie znam don Miguela, lecz, jak słyszałem, wysoko sobie ceni wolność.
 Koń wielebnego ojca poślizgnął się, lecz padre Diego mocną ręką w porę go przytrzymał przed upadkiem.