Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/141

 — Znam tego rodzaju ludzi — powiedział z pogardą. — Cenią sobie wolność, nie wiedząc, a co gorsze, nie chcąc zazwyczaj wiedzieć, co znaczy wolność prawdziwa.
 — Właśnie to chciałem powiedzieć, wielebny ojcze — rzekł don Lorenzo. — Co zatem rozkażesz?
 Padre Diego odpowiedział:
 — Czcigodnemu ojcu nade wszystko potrzebny jest odpoczynek.
 Castillo panów de Lara istotnie nie było odległe. Zamek, ciemny i zwarty, wznosił się swymi murami i basztami wysoko ponad drogą, zawieszony jak kamienne gniazdo nad skrajem stromej skały, u jego stóp, głęboko w dole, szumiała wzburzona rzeka.
 Droga wiodąca do castillo była stroma i wąska, ciasno stłoczone konie ślizgały się na niej, mgła się wprawdzie cokolwiek przerzedziła, za to przenikliwy wiatr dął wprost w twarze. Kilku łuczników musiało zejść z koni, aby ramionami podpierać ciężki wóz.
 Znalazłszy się pod murami zamku padre Diego, przytłoczony ich surowością, pożałował swojej decyzji. Lecz na odwrót było za późno. Właśnie jeden z domowników zadął w róg i nam ścichło jego brzmienie, z wysoka rozległ się donośny głos:
 — Kim jesteście i czego chcecie?
 Pan de Montesa pchnął do przodu konia. Zawołał:
 — W imię Króla i Królowej otwórzcie!
 Dopiero po dłuższej chwili inny głos, młody i dźwięczny, spytał:
 — Kto mówi w imieniu Króla i Królowej?
 Pan de Montesa odpowiedział:
 — Jego dostojność, czcigodny ojciec Wielki Inkwizytor.
 — Padre Torquemada? — zdziwił się w ciemnoś-