Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/147

 — Na nadmiar skromności nie możesz się uskarżać. Mówisz takim tonem, jakbyś chciał dać do zrozumienia, że tylko ty jeden potrafisz żyć według własnych pragnień. Istotnie tak myślisz?
 — Nie — odparł don Miguel — nie uważam się za człowieka uprzywilejowanego. Po prostu jedni ludzie żyją zgodnie ze swymi upodobaniami, inni wbrew nim.
 — Oczywiście, jak się domyślam, przypisujesz tym pierwszym rozliczne cnoty, zwłaszcza szczególną odwagę?
 — Słusznie się, panie, domyślacie. Istotnie, w naszych czasach myślenie wymaga odwagi.
 — Widzę, że nie nazbyt podobają ci się nasze czasy?
 — Przeciwnie, podziwiam ich doskonałą sprawiedliwość.
 — Rzeczywiście?
 — Dotychczas, jak wiadomo, dzieliła ludzi okrutna nierówność. Jedni wygrywali swoje życie, drudzy je przegrywali. Dzisiaj klęskę ponoszą wszyscy.
 Don Lorenzo zmarszczył brwi.
 — Mówisz, jakbyś był heretykiem.
 — Tak myślę.
 — Tym gorzej, jeśli tak myślisz.
 — A nie sądzicie, panie, że wobec powszechności klęski jednak najmniejszą ponosi ten, kto ją przewiduje?
 — Nie wiem. Przywykłem myśleć, iż ten zwycięża, kto klęski w ogóle nie bierze w rachubę.
 — Nie wątpię, panie, że tak właśnie myślicie. Ale nadzieja zawsze kosztuje najdrożej.
 Don Lorenzo napełnił puchar winem i nim podniósł go do ust, powiedział twardo:
 — Nadzieja nie zna klęski.