Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/148

 Na to rzekł don Miguel:
 — Tym gorzej.
 — Dla nadziei?
 — Dla tych, którzy się nią łudzą.
 Don Lorenzo poruszył się niecierpliwie.
 — Wierzyć mi się nie chce, don Miguelu, abyś będąc tak młodym, własnym tylko doświadczeniom zawdzięczał tę szczególną wiedzę o życiu. Niezwykłych musiałeś mieć nauczycieli, przyznaj się.
 — Nie wiem, czy niezwykłych. Byli raczej zwykli, za to uwagi i pamięci na pewno godni. Może was to zdziwi, panie, ale jeśli z jednym z nich zetknął mnie przypadek, to właściwie w pewnej mierze wam to zawdzięczam.
 Don Lorenzo zwrócił ku niemu pociemniałą twarz.
 — Uważaj, don Miguelu. Jeśli nie chcesz, abym musiał zapomnieć, że jestem w twoim domu gościem, przestań mówić zagadkami.
 — Nie miałem zamiaru dotknąć was, panie — odparł spokojnie don Miguel. — Spytaliście mnie o moich nauczycieli, właśnie chciałem o jednym z nich opowiedzieć.
 — Nie ja nim, jak sądzę, byłem.
 — Istotnie, nie wy.
 — Czemu więc mieszasz mnie w te sprawy?
 — To raczej ja zostałem w nie wmieszany. Posłuchajcie. Przed paroma laty, w taką samą porę deszczową jak teraz, moi ludzie znaleźli poniżej przełęczy Santa Ana człowieka znajdującego się w skrajnej nędzy i śmiertelnie wyczerpanego. Przyprowadzili go tutaj. Chorował wiele tygodni, ale nie udało się go uratować. Po paru miesiącach umarł.
 Zaległa cisza.
 — Kim był ten człowiek? — spytał don Lorenzo.