Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/157

życie zwalczałeś wszelkie mętniactwo, aby na koniec sam się jemu dobrowolnie oddać w niewolę? Błagam cię, czcigodny ojcze, zaklinam cię na wszystko, co święte — mówmy jak ludzie dojrzali i świadomi, unikając powoływania się na nieskoordynowane uczucia, natomiast dochowując wierności zasadom rozumu.
 Torquemada milczał.
 — Zasnąłeś, ojcze?
 — Nie.
 — Czemu więc milczysz? Rozumiem, chcesz mnie w ten sposób nakłonić do zamilknięcia. I cóż ci z tego przyjdzie? Wiesz przecież, że nie mogę odejść.
 — Wiem.
 — A zatem? Powiedzmy, że zgodnie z twoim życzeniem przestanę mówić. Dobrze, już milczę.
 Istotnie zaległa cisza. Torquemada myślał: „Stworzyłem system, lecz dzięki niemu i poprzez niego stworzyłem także ludzi systemu. Co uczynić z nimi, jeśli system okazał się zgubnym szaleństwem? Jak usunąć terror, gdy zdążył zrodzić ludzi, którzy w nim tylko znajdują rację swego istnienia? Zniszczyć ich przy pomocy terroru?“
 Po chwili odezwał się bliski głos:
 — Milczałem. Ale słyszałeś mnie?
 Torquemada otworzył oczy.
 — Tak — szepnął — słyszałem cię.
 — I co?
 — Kłamiesz. Ludzie nie chcą terroru.
 — Biedacy! Niewinne jagniątka!
 — Nie drwij.
 — Zatem człowiek nie jest już dla ciebie, ojcze, istotą słabą i nędzną, godną pogardy?
 — Uczyniliśmy ludzi jeszcze gorszymi. Myliłem się.
 — W czym, jeśli można wiedzieć?