Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/165

drżenie. Już wydało mu się, że czcigodny ojciec usypia, gdy ten gwałtownie się poruszył.
 — Nie! — zawołał. — Nie!
 — Ojcze mój — szepnął błagalnie padre Diego.
 Przez chwilę była cisza, potem Torquemada począł krzyczeć wielkim głosem pełnym rozpaczy:
 — Zagaście płomienie, zagaście płomienie!
 Wówczas padre Diego cofnął się i szybko zapuścił płócienną płachtę. Głos czcigodnego ojca rozlegał się bardzo donośnie, lecz ani jeden spośród stłoczonych dokoła domowników nie spojrzał w tamtą stronę. Twarze ich były nieruchome i nie zdradzały żadnych uczuć.
 Nie opodal ojca Diega jechał don Lorenzo. Dotknął jego ramienia.
 — Don Lorenzo!
 Ten, wyprostowany, patrzył przed siebie.
 — Tak, wielebny ojcze.
 — Czcigodny ojciec nie może zasnąć, pragnąłby posłuchać pobożnego śpiewu.
 — Tak, mój ojcze — rzekł don Lorenzo, po czym pchnął konia ku przodowi regimentu.
 Spod płóciennego namiotu wciąż dobiegało wołanie Torquemady:
 — Zagaście płomienie, zagaście płomienie!
 Lecz już tam, gdzie u granicy najgłębszych ciemności płonęły pierwsze pochodnie, zabrzmiały twarde męskie głosy intonujące początkowe słowa hymnu Inkwizycji „Exurge Domine et iudica causam Tuam“. Natychmiast podjęli pieśń pozostali domownicy i śpiew począł się z coraz większą siłą wznosić pośród ciemnych przestrzeni, pod ogromnym niebem nocy.