Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/173

 — Głupcze! — zawołał padre Diego — jak mogłeś do tego dopuścić?
 Odsunął go szorstkim ruchem ramienia i skierował się ku drzwiom prowadzącym do celi czcigodnego ojca. Nim je otworzył, zawahał się, nie dłużej jednak niż ułamek sekundy. Potem wszedł do środka.
 Cela była obszerna, lecz mimo białych murów mroczna. Tylko w pobliżu okiennego wykuszu skupiało się nieco więcej dziennego światła. Tam właśnie, w głębokim krześle, otulony płaszczem podbitym futrem, siedział padre Torquemada. Trzymał się prosto, dłonie miał złożone na kolanach. Usłyszawszy skrzypnięcie drzwi, poruszył się.
 — To ty, Diego? — spytał nieswoim, dalekim głosem.
 Ten zawołał:
 — Ojcze mój, jak mogłeś wstać? Połóż się, błagam cię.
 — Zbliż się, mój synu — powiedział Torquemada tym samym głosem dalekim i w jakiś szczególny sposób monotonnym. — Czekałem na ciebie. Niewiele czasu mi zostało, muszę się śpieszyć, a mam ci do powiedzenia rzeczy niezmiernie ważne. Niektóre trzeba będzie zapisać, aby natychmiast podać je do wiadomości publicznej. Gdzie jesteś?
 — Tutaj, ojcze.
 — Stań bliżej światła. Chciałbym cię widzieć. O tak. Podaj mi rękę.
 — Ojcze mój, nie wolno ci tyle mówić. Połóż się.
 Torquemada potrząsnął głową.
 — Nie, nie teraz, później. Wpierw muszę omówić z tobą szereg spraw. Trzeba będzie, nie zwlekając, wiele rzeczy odmienić w naszym Królestwie. Właściwie wszystko. Czeka cię ogromna praca i aż lęk mnie ogar-