Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/177

a jej fałsz fałszem. Trzeba się będzie, mój synu, nauczyć żyć bez Boga i bez Szatana.
 — Ojcze! — krzyknął Diego.
 — Tak, mój synu. Ich nie ma.
 Diego przyczołgał się do kolan Torquemady i drżącymi rękoma chwycił jego dłonie.
 — Ojcze, błagam cię, oprzytomnij... to ja, Diego... słyszysz mnie?
 — Słyszę cię, przecież do ciebie mówię. Nie przerywaj jednak, niedługo zapadnie noc. Pamiętaj, musisz jeszcze napisać dekret o zniesieniu strachu. Od dzisiaj nie będzie strachu na ziemi. Wszystko zaczniemy od nowa, a właściwie ty, mój synu, zaczniesz. Jesteś młodziutki, żarliwy i czysty...
 Padre Diego, już nie panując nad sobą, wyprostował się i uczepiwszy się oburącz futrzanego płaszcza, który okrywał czcigodnego ojca, targnął nim gwałtownie.
 — Przestań, ojcze, słyszysz? przestań, ja ci rozkazuję, słyszysz? milcz!
 Torquemada zwrócił ku niemu wzrok. Ujrzał wówczas twarz obcego człowieka, bladą i nadmiernie ogromną, zniekształconą strachem i złością. Na ustach poczuł gorący oddech. Rozumiejąc, że znalazł się w rękach nieznanego wroga, chciał wołać o pomoc, lecz zdołał tylko szepnąć:
 — Diego!
 Ten potrząsał starcem bełkocąc:
 — Milcz, milcz, milcz...
 Aż naraz znieruchomiał. Patrzył chwilę na poszarzałą twarz Torquemady i jego oczy szeroko rozwarte, lecz już szkliste i martwe. Bał się poruszyć, wreszcie puścił płaszcz, który kurczowo przytrzymywał zaciśniętymi palcami. Ciało czcigodnego ojca obsunęło się cokolwiek, pozostało jednak wyprostowane.