Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/28

Torquemada prawie na głos. Chwilę klęczał, po czym nagłym ruchem, jakby zrzucał z ramion brzemię znużenia, podniósł się i podszedł do drzwi.
 Jeden z domowników czuwających przy celi, ujrzawszy czcigodnego ojca Wielkiego Inkwizytora, zerwał się z kamiennej ławy, drugi spał z głową pochyloną na piersi, plecami wsparty o mur.
 — Ty jesteś don Rodrigo de Castro? — spytał padre Torquemada.
 — Tak, ojcze.
 — Wiesz, którędy się idzie do kościoła?
 — Wiem, ojcze.
 — Wskaż mi zatem drogę. Poczekaj! Obudź wpierw swego towarzysza.
 Don Rodrigo pochylił się nad śpiącym i szarpnął go za ramię.
 — Lorenzo!
 Tamten sennym i dziecinnym jeszcze ruchem odgarnął z czoła jasne włosy, lecz gdy otworzył oczy — natychmiast oprzytomniał i stanął na nogi.
 — Czemu spałeś? — rzekł półgłosem padre Torquemada.
 — Wybacz, czcigodny ojcze, znużenie mnie zmorzyło.
 — Znużenie? Znużenie należy przezwyciężać, a nie ulegać mu.
 — Wiem, ojcze.
 — Wiesz?
 — Uczono mnie tego od dziecka.
 — Nie znam cię jeszcze, mój synu. Musisz chyba od niedawna należeć do moich domowników.
 — Tak, ojcze, to moja pierwsza służba.
 — Nazywasz się?