Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/29

 — Lorenzo de Montesa.
 — Gubernator Murcji, don Fernando, to twój krewny?
 — Ojciec. Mój starszy brat służy królowi, ojciec pragnął, abym ja służył Świętej Inkwizycji.
 — Było to pragnienie tylko twego ojca?
 — Moje także.
 — I sądzisz, don Lorenzo, że dobrze zaczynasz służbę?
 — Uczono mnie, aby służyć ze wszystkich sił.
 — Prawdzie się służy nie według sił, lecz ponad nie.
 — O tak, ojcze!
 — Zamelduj zatem, mój synu, jutro z samego rana swemu dowódcy, że zasnąłeś na służbie.
 — Tak, ojcze, uczynię to.
 — Poproś pana de Sigura, aby wyznaczył ci odpowiednią karę.
 — Tak, ojcze.
 — Jesteś bardzo młody, ucz się pokonywać słabość.
 Don Lorenzo stał wyprostowany, z podniesioną głową i oczyma błyszczącymi żarliwym oddaniem.
 — Tak, czcigodny ojcze, będę to czynić.
 — Chodźmy! — zwrócił się Torquemada do don Rodriga.
 Wewnętrzne przejście do kościoła prowadziło przez klasztorny dziedziniec. Na dworze było pogodnie, chłodno, lecz bezwietrznie, i cisza uśpionego miasta rozpościerała się dokoła. Poblask pełni oświetlał tylko skrawek dziedzińca, natomiast w jego głębi trwała noc i tam wśród ciemności, ciemniejszy wszakże od nich, wznosił swoją ciężką, kamienną ścianę surowy masyw bocznej nawy San Domingo.
 Don Rodrigo minął dziedziniec i zszedłszy u jego