Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/41

 — Wracaj, mój synu, do siebie. Świtać będzie niebawem, czeka cię, jak sądzę, niełatwy dzień.
 — Oby był początkiem ostatniego! — zawołał Diego.
 Na to rzekł Torquemada:
 — Każdy człowiek jest panem i równocześnie sługą swego losu. Idź już requiescere in pace w swojej celi, dopóki nie otrzymasz od przełożonych nowych poleceń.

 Noc istotnie się kończyła i kiedy fray Diego przechodził klasztornym dziedzińcem — na niebie już rozjaśnionym od wschodu niebieskawą poświatą gwiazdy poczęły przygasać. Mglista szarość przedranna leżała w powietrzu i chłód tej ostatniej nocnej godziny był szczególnie przenikliwy.
 W cieniu krużganka stał człowiek. Diego zatrzymał się, potem podszedł bliżej.
 — To ty, Mateo?
 — Ja — rzekł tamten. — Skąd wracasz? Byłeś w kościele?
 — Tak.
 — Boże wielki! Widziałeś go?
 — O kim myślisz? Widziałem diabła.
 — Diego!
 — Zwyciężył mnie tym razem. Modliłem się z nim.
 Fray Mateo chwycił go za rękę.
 — Diego, mój mały Diego. Obudziłem się w nocy, poszedłem do twojej celi, była pusta. Potem na korytarzu zagrodził mi drogę młody rycerz, jeden z jego domowników. Spytał mnie: „Gdzie idziecie, wielebny bracie?“ Powiedziałem: „Do kościoła.“ Dotknął wtedy mego ramienia i powiedział: „Jest noc, wielebny bracie, nie zakłócajcie naszemu czcigodnemu ojcu chwil