Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/42

samotnego rozmyślania.“ Tutaj więc czekałem na ciebie, Diego. Bardzo długo czekałem.
 Diego podniósł głowę.
 — Po co?
 — Bałem się o ciebie. Dlaczego chcesz siebie zgubić? Co to znaczy, że modliłeś się z nim razem?
 — Nic — rzekł Diego patrząc w mrok pod nisko sklepionymi arkadami.
 — Nic?
 — Chciałem go zabić, a potem powtarzałem za nim: „Ojcze Nasz.“
 Fray Mateo drgnął.
 — Diego, coś ze sobą zrobił? Czemu dobrowolnie wydajesz się w ręce nieprzyjaciela?
 Diego wzruszył ramionami.
 — Nie wiem. O cóż właściwie chodzi? I tak nie ma ocalenia. Można oszaleć albo dobrowolnie siebie zniszczyć. To wszystko.
 — Bóg jest jeszcze!
 Diego cofnął rękę.
 — Żegnaj, Mateo. Jestem zmęczony, chcę spać, requiescere in pace, jak mi to zalecił czcigodny ojciec.
 — Diego!
 Zatrzymał się u wejścia do klasztoru.
 — Czego chcesz?
 — Kochałem cię za piękno twego sumienia jak nikogo na świecie.
 — Czemu mówisz: kochałem?
 — Diego, cokolwiek się stanie, błagam cię, zachowaj swoje sumienie.
 — Cóż to znaczy?
 — Co?
 — Sumienie.
 — Bądź sobą.