Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/45

 — Więc może o mnie wiesz wszystko?
 Diego się zawahał.
 — Tak, panie — powiedział wreszcie twardo. — O tobie wiem wszystko.
 I od razu zdał sobie sprawę, że to wyznanie rozminęło się z celem, przeszło obok starego człowieka.
 — Gdzież więc granica pomiędzy tobą i mną? — spytał Torquemada. — Czy nie jest to granica pozorów stworzona przez ciebie?
 — A więc jednak przeze mnie!
 Torquemada zdawał się nie dostrzec tryumfalnego akcentu w głosie Diega.
 — Jeśli mnie nie będącego tobą lepiej znasz niż siebie, to może nie jesteś sobą w takim sensie, jak sądzisz. Może twojej naturze właściwe jest to przede wszystkim, co znasz dokładnie i wszechstronnie, nie zaś to, co sam oceniasz jako niejasne i mgliste. Cóż według ciebie znaczy być sobą?
 — Być — odpowiedział Diego bez wahania.
 — A może: wiedzieć? Czy możesz istnieć dzięki nieświadomości, świadomość pozbawiając istnienia? Co o twoim przeznaczeniu decyduje: istnienie czy świadomość?
 — Wiem — zawołał Diego — chcesz zabić moją świadomość.
 Torquemada uśmiechnął się wyrozumiale.
 — Przeciwnie.
 — Chcesz, żeby była twoją.
 — Przysuń mi krzesło, mój synu — powiedział Torquemada.
 Diego uczynił to, po czym stanął przed siedzącym nie dalej niż na wyciągnięcie ramienia.
 — Chcesz mi zabrać moją świadomość — powtórzył.