Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/52

 — Odblask?
 — Tym zaś jest pogarda. Miłość, istotnie, pozwala widzieć i ogarnia wielkie cele przeznaczenia, jednak nie przez nią, lecz poprzez surową pogardę możemy owe wielkie cele kształtować.
 — Ojcze, gubię się biegnąc za twymi myślami. Mówisz: pogarda. Cóż więc jest pogarda?
 — Ziemskie ramię miłości. I pomyśl teraz, jak mocnym i nieugiętym, żarliwym i odważnym musi być to ramię, jeśli w taki sam sposób ma przeorywać ludzkie dusze i umysły, w jaki pługi przeorywają ziemię, aby spulchnić glebę, powyrywać chwasty i przygotować grunt pod zasiew i przyszłe plony.
 — Wciąż mówisz o przyszłości. Królestwo Boże!
 — Dla niego żyjemy.
 — Człowiek ma tylko jedno życie.
 — Jedno ziemskie i jedno wieczne. Czyż jednak z tej niepowtarzalności nie wynika nakaz, aby swoim życiem, myślami i uczynkami nie rzucał człowiek cienia na tych, którzy po nim nadejdą? Czemu jedno chore istnienie ma zatruwać inne, i grzechy i występki jednego człowieka mają się kłaść ciężarem na barki innych?
 Diego milczał. Wydało mu się, że bardzo daleko, w głębi niezmiennie martwej i zimnej poświaty roztaczającej się wśród nocy, biją dzwony. Chwilę nadsłuchiwał. Była cisza.
 Spytał półgłosem:
 — Ojcze, dlaczego mówisz mi to wszystko? Czyż nie zostałem już osądzony?
 Torquemada podniósł się z krzesła i wyprostował.
 — Tak, to prawda — powiedział prawie młodzieńczym głosem. — Wyrok na ciebie zapadł.
 Diego pochylił głowę. „Nie wolno mi się bać“ — pomyślał.