Strona:Jerzy Andrzejewski - Ciemności kryją ziemię.djvu/54

bie potrzebę prawdy jakże możesz od niej uciec? Chcesz w przepaść skoczyć?
 — Prawda, o której mówisz, ojcze, jest także jak przepaść. Czemu tak jest?
 Torquemada milczał.
 — Ojcze!
 — Synu mój, możesz wielu zawiłych spraw świata jeszcze nie pojmować, lecz jedno powinieneś wiedzieć z całą, na jaką cię stać, pewnością, z większą nawet, niż cię stać, ponieważ całkowite posłuszeństwo musi wypełniać wszystkie myśli i uczynki człowieka walczącego o prawdę. Chcąc służyć wierze, trzeba się jej obowiązującym zasadom podporządkowywać bez wahań, pytań i wątpliwości, bez cienia ubocznych myśli, z nieograniczonym zaufaniem do zwierzchnictwa.
 — Nawet nie rozumiejąc?
 — Kiedy prawda wypełni tak wszechstronnie twoje myśli, pragnienia i uczynki, iż ty i ona staniecie się jednością, wtedy zrozumiesz wiele.
 — Znowu się odwołujesz, ojcze, do przyszłości.
 — A czymże jest dzisiaj bez przyszłości? Od ciebie wszakże zależy, aby ją przybliżać.
 — I wówczas?
 — Czas, który idzie, mój synu, jest jak góra. Wstępujesz po niej ku szczytowi lub staczasz się w dół.
 — A szczyt kiedy się osiąga?
 — Nie wiem — rzekł po długim milczeniu Torquemada. — Tego człowiek nie może wiedzieć. To wie tylko Bóg.
 Diego ukrył twarz w dłoniach. Policzki i skronie płonęły mu podskórnym gorącem, lecz ręce miał zimne. W sobie też czuł przejmujący chłód.
 — Czego więc ode mnie żądasz, ojcze? Co mam uczynić?